Ceng-i Aşk Şiiri - Gökhan Turan Mahioğlu

Ne kendi eyledi rahat,
Ne gönlü istedi beraat
Yıkıldı gitti âli cihandan
Geçilmez gönlü yasla, virandan.

Ne o unuttu üzülmeyi
Ne de, hatırladı gülmeyi.
İçinde tükenmez bir dert durur
Elbet, edecek birgün zuhur.

Gömüldü kalbi, zırhlı toprağa
Elleri açıldı arş-ı alaya
Secdeye eğildi aşkın önünde
Ne rüzgarlar esiyor mecnûn gönlünde.

Takındı tavrını inledi gürûh
Neler gördü, yaşadı bu demli ruh
Kapaklandı elleri uzandı seccadeye
Ne umutla bakıyor amansız sevgiliye.

Geçti yaşamı elemle bedbaht
Gönlüne kurulsun sevda yüklü taht
Genç yaşında oldu ruhu ihtiyar
Artık çile görmesin hergün olsun bahtiyar...