Cenette Bile Yoktur Şiiri - Adem Durmazer

Sahile uzanan kıvrım kıvrım incecik bir dere.
Taş duvarla çevrilmiş kenarı.
Duvarların dibinde ayrık otları.
Otların içinde bir sürü diken.
Sapsarı çiçeklerden adeta görünmüyor dalları.
Eğilip çektim içime.
Yoktu zerre kadar kokuları.
Sahilden binlerce metre yukarıda,
bulutlarla iç içe,
suyu soguk havası sert,
yüce dagların tepesinde,
bir ağaç dibinde,
bir kaya kenarında,
bembeyaz kar üstünde,
rasladım binlercesine.
Egilip çektim içime,
yoktu zerre kadar kokuları.
Ne güzel parklar yapılmış ne güzel bahçeler.
Her karışında renk her karışında ahenk.
Kalmadı gezmediğim yer.
Kalmadı görmediğim tür.
Kimi doga harikasıydı kimi kültür.
Lale sümbül nergizdi.
Çiğdem menekşe güldü.
Papatya karanfil zambaktı.
Hepsinin farklı farklı adları.
Eğilip çektim içime,
yoktu zerre kadar kokuları.
Hiç birinin olmadı etkisi.
Olmadı en ufacık bir istek.
Gözümde onların hepsi birer ottur.
Senin gibi kokan bırak dünyayı,
belki cennette bile yktur.