Çenesi Düştü Duvarların

Senin değil saatin alarm sesiyle uyandım bugün de bilsen ne kadar koydu
Elim yana uzandı sen yoktun dokunduğum yer çok soğuk ve koca bir boşluktu
Çenesi düştü yine duvarların konuşup durdular bakıp bakıp gülüyorlar
İçimi bir tek onlara döktüğümden halimi de gittiğini de biliyorlar

Lambalar açık uyuyorum hala belki dönersin sen hiç sevmezsin karanlığı
Tuhaftır ki korktuğun gelir hep başa bilirsin en büyük korkum sensiz kalmaktı

Elimi yüzümü bile yıkamıyorum çıkmıyorum yataktan ki gerek mi var
Kendimi saldım öyle üstüme başıma bakmıyorum hiç sanki bir gören mi var
İçinde senin olmadığın bir eve nasıl ev derim ben olsa olsa dört duvar
Ne günüm ne güneşim var bütün gülüşlerim sen de kaldı hep kapkara odalar