Cenderede sıkılıyor yüreğim.

altına kahrı kustuğum koca çınarlar
kıvrım kıvrımda kıvranıyor çöl varı dertler de
o yalın ayakla dolaştığım sokaklar
zemheri gelecek diye deli deli dövünüyor
hüsran kokan algıların dalyasında
gönlüm nankörlüğü kucaklıyorlar hüzzamlarda

göğsümü adadığım aşk şimdilerde
bir sis perdesi
içinden öz itergeçli gidergeçte kavlen bozuk
bense aykırı gecelerin en hicran dalgalarında
oysa ki sen çoktan gittin bile nefsinin güzergahına
hep bir karış havada ki o aklınla
hep inadın zehrine bulanmış kalacaksın istemlerin ile

oysa ki o yola gelmeyen gönlün katran karanlığını kovalıyor
her an bir kaçak duyguyu sen mütemadiyen kovaladın
hani ölümün’eydi bir ömürlük sevgi be kadın.
nankörlük adına ne varsa hep senin adın yazılıyor

aşkın adını bile duymamışken sen çıktın o beş kalmışlarda
sinsi bir gülüş çakarak karşıma
endamına bir çırpıda takışta gözlerimi
arzu da var dedirten cilvelerine mahkum olduğumda
oysa ki kızıl bir demiri bastır malıymışım gönlüme
özlemlerim bu denli hicranlara bulaşmamış iken
bulaşmamış iken o ruhsuz canın hilkat duygularına

ben kispetimi atışta çıksam çırçıplak bir gönülle karşına
sanki de yüreklerimiz gülistana mı dönecek
bin gül misali
çıkarların bitince su mu karıştı be kadın aşına

cenderelerde sıkılıyor yüreğim
tüm iyi niyetlerim kaldı ipotek
çoğaldıkça hüsranlarım
ruhumun derinliğine gömülüyor hainliğin
ayak altı olunca hislerim
aslın bir atımlık mermi gibiymiş be kadın
sol yanım da çöktü
bağlılıktan yoksun varlığın şıp sevdiliğini tek tek hecelerken
dudaklarımda hüzünlerin üşümesi gezerken
ta içime katranlı dumanı çöküyor sigaramın

şimşekler düşüyor başıma
sinerken duygularıma kara bulutlar
durun diyorum belki aklı başına gelir
nerede
kadın olarak var saymayıp ücralara yolluyorlar
ipini ben çekmedim bilesin
ihanetin dar ağacın olmuşken
şimdilerde ben tüm acılarımdan silkeleniyor’um
inan ki şu an ben
o kaypak gidişe nedense bir türlü üzül-emiyorum...

(18.09.2018) AZAP...