Yazık Şiiri - Mecit Aktürk

Beşikte sallanırken hoş bir han sanıyordum
Yüreklerin acıyı tattığı yermiş dünya
Anadan her doğanı bir insan sanıyordum
Bağrında çakalların yattığı yermiş dünya

Kanadından vururken masum kelebekleri
Tarif etmeyin bana doğadaki renkleri
Amcaların köylerde en Narin çiçekleri
Soldurup bir dereye attığı yermiş dünya

Varsa bilen söylesin; bu gidişat nereye?
Nasıl hiç farketmedik, düştük bu cendereye?
Arsızın palazlanıp nam saldığı yöreye
En büyük kahpeliği ettiği yermiş dünya

Çukuru kazılsa da her gün sayısız leşin
Ne zulmün sonu geldi ne hain ne kalleşin
Sabilerin hatrına gülümseyen güneşin
Kerhen doğup kahırla battığı yermiş dünya

Dokuz evlat anası kalmışsa tek başına
Ödül vermek gerekir mutluluk sarhoşuna
Onca hırs beyhudeymiş, onca telaş boşuna
Toprağın her geleni yuttuğu yermiş dünya

Baktım ki tüm hayaller birgün kırılmak için
Sormadım kaderime -bir daha- hüzün niçin
Birkaç gün konaklamak, bir kefen almak için
Gelen kulların mesken tuttuğu yermiş dünya

Denizi dalgalıydı daldığım derin dibin
Ucu nanköre çıktı uzandığım her ipin
Anladım ki dar günde yalnız kalan garibin
Aşına göz yaşını kattığı yermiş dünya

Yüreğinde gam yükü ağır aksak gidene
Sıkıysa acıyıp da el vermeyi bi dene
Bir çıkar gözetmeden ele yardım edene
Dostun bile kaşını çattığı yermiş dünya

El deyince sanmayın akraba öze yakın
Gardaş bile el oğlu; değilse göze yakın
Muhtemel hinlik için açık kapı bırakın
Dostun dostunu bile sattığı yermiş dünya

Âhların izi varsa her bir yamada, ekte
Ağlamak da mübahtır -o kalbe- inlemek de...
Kutsal tüm değerlerin budandığı yürekte
Ayrık otu ve kinin bittiği yermiş dünya

Melun tahta kurulmuş kan emiyor çetesi
Kırılıyor kanadım her umudun ertesi
Anne evlat katili; var mı daha ötesi?
Sevginin merhametin yittiği yermiş dünya