Cenazene Gelemedim! Yetişemezdim; Kusura ...

‘melih cevdet dostlarına kavuşmuş dün! ’

bu sabah duydum
vefat ettiğini
dün sabah üstüme çöken sisten
belliydi zaten
olacağı bir şeylerin
oldu işte;
dün varsın
bugün yoksun

tevekkeli değil;
hani
ağlamak gelir içinden de
bir müddet tutarsın kendini,
kasırgalar esedururken ruhunda
sonra
bir anda
biriktirdiğin ne var ne yoksa
irili ufaklı,
sen istemeden boşalıverir
gözlerinden; rahatlarsın
onun gibi,
bugün sanki
biraz ağlayıp da açılmış
güzel fakat dertli bir kız çocuğuna benziyor
hava

inanamadım ilk önce
ama
gazetede de görünce
“Türk edebiyatı bir devi yitirdi”
başlıklı
6 santime 11 santim ebatında
vefat haberini,
birden
üç gündür
yaklaşan kurdun kokusunu almış
hırçın bir at gibi
huysuzlanarak
ve dört can düşmanımmış gibi
bakarak
etrafımı saran
dört duvara;
10 metrekare odamda
neden hiçbir şey düşünemeden
saatlerce yürüdüğümü anladım

söyleme fırsatı da bulamadım sana;
oğlum olursa söz!
melih koyacağım adını,
bana senden geçen
ismi koyulmamış şeyler adına,
ve her şeye rağmen
şu an her neredeysen
bende bir gün
oraya geleceğim;
biliyorum!

ve her ne kadar
mahzun olsam da bir parça
şimdi biraz gülümseyebiliyorum;
hepsi bu!

dostum!
bahçedeki adını bilmediğim
bir ağaca takıldı da gözüm
az önce pencereden,
aklıma geldi;
acaba
ağaçlar
tüm yaprakları döküldüğü zaman mı
anlarlar
kışın geldiğini?

(inegöl,29.11.2002)