Cenazeden Dönen Yaşlılar

emanetçiye
teslim edilmiş bir eşya gibi
bırakmışlar da
sevdiklerinden birini
servilerin altında,
dönüyorlar
bilinen en tenha halleriyle
bakışmadan,
konuşmadan,
tartışmadan
bir sürü yaşlı adam.

dönüyorlar
dayanarak yalnızlık değneğine
sürüklenircesine peşinden
ürküten bir duygunun
güz yelleri kadar yorgun
akmaz sular gibi durgun.
kulaklarında
ne kürdili hicazkâr, ne uşşak,
ne suzinak, ne hüzzam
kulaklarında
sala denen
ve hiç gitmeyen o makam
dönüyorlar mezarlıktan
bir sürü yaşlı adam.

başları ki
tevekküle durmuş
eğik buğday başağı,
görünmeyen bir orağın
soğuk ürpertisi gezer
boyunlarında.
ve tek bir soru
hem de soruların en zoru
yazılmış yüzlerindeki
ecel renkli kitaba:
şimdi sıra
hangimizde acaba?