Cenaze Şiiri - Tülin Açıktepe

Yaşadığım ölümün acısı,
En sevdiğine son veda bu.
Tüm günü, kara kıyafetler içindeki,
Depresyon nabız atışlarını işiterek,
Ve
Bıçak dayalı dudaklarımın ardındaki iyi dikilmemiş dişlerimin bestesine ortak olarak geçirdim.
Gözlerden akan, timsahımsı miras damlaları
Ve babasızlıktan acıyan bir yüreğin sessiz bağırışları altında ezildim.
Son yolculuk ayinlerinde düşenleri kaldırarak,
Omzumda taşıdım hüznün ağırlığını.
Ruhun evini terk ederken bedende kalan izlerini selamladım,
Gözyaşı dökmek ve gülmek arasındaki kasvetli odada dolanan ayak sesleri ve hülyalar arasında başıboş kaldım.
İmama teslim edilen bedene,
Son bir dua ve küfür edermişçesine toprak attım üzerine,
Ve taziyelerimi sunup evime yollandım.
Mum aydığınla sessizce geçmiş anılarda gülümsedim
Boğazımın ortasında kala kalan yolcu gemisini kuyruğu ile itekleyen denizkızı canının yanmasıyla,
Yardım diliyordu,
Bense sadece yutkunuyordum.
Ama bu terapiden sağ çıkmak kolay değildi,
Bir şeyler kopmuştu bir birinden.
Acı ciğerime çökmüştü
Ses tellerimi de çalmışlardı adeta

Masada dünümden kalan 1 kadeh rakıyı yudumlarken aldığım cesaret ile itirafımı sundum.
Şimdi Sensiz Ben, Ne Yaparım DOSTUM.