Cemre ve Şair Şiiri - Ömer Yüce

CEMRE
Ve
ŞAİR

/Varsan ve yârsan
ateşle imtihan eder Allah./

İlk baharda,

havaya,suya,toprağa
neşe ve huzur içinde düşen
cemre,
aslında ateşle imtihan daydı.
...

Şubatta doğdu.

Martta kendine geldi.

Nisanda ergendi,

Mayıs ayında gaflet
uykusundan uyandı.
...

Cahildi.

Hamdı.

Farkında değildi ama
kendisi zaman ve mekan arasına sığdırılmış bir hezayandı.

Kısa bir süre
Ağustos böceği gibi
kendi çalıp kendi oynadı.

Ve
dünya,
Onu da ansızın
perçeminden
yakaladı.

...

Haziran ateşinde harlanıp,
temmuz da,
kordan kül olana kadar yandı.

Ağustosta harmanlanıp pişti.

Eylül ayında
yaprağına inceden bir nişan düştü.

Ekimde,
gözüne perde,
yüreğine kış indi.

Mevsim,
artık göç mevsimiydi.

Göğüs kafesinde beslediği
hüzün kuşu
kafesten uçmak,
öz vatanına,
bir an önce varmak istiyordu.
...

Cemre nin
hevesi kaçmış,cesareti kırılmıştı,
geriye baksa dünü yoktu,
ileriye baksa yarını

Çaresizdi.

Derdini,
kederini paylaşacak bir dost aradı.

...

Hayat yolunda şairine rastladı;

“Bu gidiş nereye?” diye sordu.

Şair hüzünle,
“ben de aynı yolun yolcusuyum”

dedi.

O’nunda,
benzi soluk,sesi titrek,
gözleri ürkekti.

“Ben de senin gibi
bir cemre olarak düştüm ana rahmine,

Olandan ve olacaktan habersiz,
bir ezan sesiyle geldim bu aleme.

Göbek bağımı kesen ebe,
aynı gün çıramı da yaktı.

Kıçıma bir şaplak vurup,
dünya denen yol üstüne bıraktı.

Ömrümüz çıramızın feri kadar
gideceğiz söndüğü yere kadar.

O günden beri bu yoldayım.
ben de senin gibi dardayım.

Bir kulağım verilecek selâ da
öbür kulağım üflenecek sûr da

Kopacak,
kıyamete hazırlanmaktayım...!!!!!

Öyüce