Cemre Utansın Şiiri - Arafat Arık

Hüznüme gülüp de geçen seneler,
Karşılık bulmayan hande utansın.
Her gününüz kaç derdimi yineler,
İçinizde saklı pembe utansın.

Aç bir umuttunuz bende evvela,
Baharınız özlem, CEMRE niz sıla,
Ben gözüm ufukta beklerken hâlâ,
Suçlu yüzünüzde gamze utansın.
……

Sözüm sizden öte bir efsunkâra,
Çilemin dergâhı, gözünde kara,
Bir gül açımıyla onmazki yara…
Murada ermeyen çile utansın.

Bir heves değildi tendeki ağrı,
Ötelerden geldi bu kutlu çağrı,
Kahrından çatlarsa sevdamın bağrı,
Onu anlamayan özge utansın.

Çiğdem-çiçek vermez ekem toprağa,
Yerler-gökler şahit, hakem toprağa,
Bir, CEMRE düşmezmiş bu kem toprağa,
Neyleyim varılmaz ukde utansın.

….

Aşılmaz zirvemden sana yol verdim,
Sen damla istedin bense bol verdim,
Karlı dağlarımdan filiz-dal verdim…
Bahara ermezse CEMRE utansın.

10-Mart-2008