Cemre-nâme Şiiri - İzzet Kocadağ

Büyükler söyledi biz de inandık,
Görmedik yüzünü bir kere Cemre.
Gelirken baharı getirdin sandık,
Sevindik bilmeden boş yere Cemre.

Kara kışı çektik uzunca süre,
Katlandık aylarca soğuğa kara,
Tam geldi der iken sıra bahara
Don yedi dalında semere Cemre

Bitti soğuk deyi söktük sobayı,
Akşama üşüyüp giydik abayı
Yarıya bahardır derdik bu ayı
Yaptın yine bize numara Cemre.

Memleket durmadan kardır borandır
Bunaldık halimiz pekte yamandır
Güneşi görmedik hayli zamandır
Emdi kanımızı bit pire Cemre

Bulutlar peş peşe, döktü şişeden
Yağmur çamur her gün, çilerdi beden
Rutubet kalkmadı bağdan bahçeden
Sardı her bir yanı kemere Cemre

Bizi kışta koyup gezdin dolaştın
Kıtalar, denizler, dağları aştın.
Üç hafta içinde, üç kere düştün
Sarhoş mu gezersin avare Cemre

Odun kömür bitti, ardından tezek
Mart ayı dediler, sabretmek gerek
Kalmadı yakmaya, kazmayla kürek
Son odun kapıyla pencere Cemre

Nisana yaklaştık bitmedi ayaz,
Soğuktan cümlemiz bulduk bir maraz
Öksürük, hapşırık; bademcik, boğaz
Enfeksiyon kaptı, ha bire Cemre.

Hava, su der iken sırayı şaştın
Toprağı unuttun, uzayı aştın
Haber ver bilelim nereye düştün
Yardıma gelelim biz bari Cemre

İzzetî çok fena bu hal ve gidiş,
Dardayız çare bul ya Hızır yetiş!
Sorduk soruşturduk kimse görmemiş,
Yolun mu düşmedi İzmir’e Cemre.