Cemre ile kartopları Şiiri - Akın Akça

- Döngüsünde mevsimlerin, kendimizden uzaklaşmadıklarımızda …

İlk düştü havaya, bekledi ilki nağraya;
Düştü suya ikinci, üçüncü belirdi toprakta.
İlkbahar müjdelendi, bitimsiz sevgilere.

Yeryüzüne düşen bu ilk cemre,
Yüreğine aşık akıp giden zaman içinde.
Kartopları sanıyor kendisini …
Şemsiye gibi açmış paraşütünü,
Görüyor arasından geçtiklerini.
Bir güneş yansısı bembeyaz …
Işığı gözlerini aldı, gölgesi sözlerini.
Gölgeler vermişti onun tümcelerini,
Işığıysa gözlerini, yüreği küt küt attı.
Gölgelerden yağmur döküldü,
Gözlerden yaş pek süzülmedi;
Ne olduğunu bile bilmez
Huzursuzluk büründü akan zamana.
Cemrelerle ayağa kalktı kartopları,
Gözlerdeki yaş hop oturup.., bekler
Ama kalkmaz, sevinir, ve bu bir sır,
Uzanır basamakları çıkar varlığa.
Tutar göğü, tutarak uzanır …

Ne kadar geçse de unutulmayacak,
Bitmeyecek bir de -bilindiğiyse
Değil böyle çünkü- bilindiğinde.

- Çünkü tekrar olan yoktur evet bizden biz uzaklaşmadıklarımızda