Cemre-i Güz Şiiri - Ömer Altun 2

''Sıralı göklerin varlığını bildiğim günden beridir aşka inanışım
Yaşım Nuh'un gözlerinden gelir
Ateşim İbrahim'i yakmayan cinsten
Adaklık adına Ismail'denim''...

Mahzun günaydınların serzenişinde tebessümlerim recmedildi
Tebessümlerine gün tutulduğu anlar…

Yokluğun hezimetini karar iken suyun yansımasına
Yüzümün sancılı hatlarından okundu hüznün
Yüreğimi yıkadıkça tuzlu yağmurlardan
Hapis edilmiş kuşlar gibi çaresizliğim çarptı karaya…

Kör hançerlere denk sevdana mühürlü yüreğim
Hasretin kederimin ay ışığı…

Yüklenirken turnalar hasretimi
Mevsimsiz toprağı yarıp firak ile mühürleniyorum
Hasretin kokusu yükseldikçe nasırlı ellerimden
Tükenmedi efkârımdan siman...

Kırıldı kemiklerim sükût etmekten seni
Azığı bitmeyen yangınım nabzı sen…

Sırra kadem bastıran gözlerin ruhuma veba
Soldu ay ışığı nezaketinde yakama iliştirdiğin karanfiller
Hissedince avuçlarım soğukluğunu
Yokluğuna küllendi kâinatım…

Sistematik bir karanlığın ufkunda hüzün demlenen sular gibiyim
Bazen buz serinliğinde bazen gayzerler kadar yek sana kaynayan…

Eserken efil efil hasretin tan vakti rüzgârları
Gönlümün ıslah edilmez feryatlarında filizlendi aşk
Gelmeyişlerin gülüşeninde mahzun oldu dil, kırıldı gönül
Yama tutmadı sensiz ne göz ne de ömür…

Sesin tınısına göç yolunu tuttu bulutlar
Rüzgâr alabildiğince nefesin…

Varlık ve yokluk hudutlarında
Bakışlarına susayıp düşlerinle gideriyorum hasretimi
Ar’af noksan kalır sevdam ile hasretimin arasında
Takdim ettikçe bakışlarımın elemini
Şakaklarımda yuvalandı aklar
Ey müjdeler kapısı, bahar cemresi..!
Sabıkalı sevişlerin kapı aralığında rehin
Hadi gel bekletme ciğerlerimi kustum anmaktan seni…