Yalnızlığımın tam ortasındayken geldin sen...Sessizce toprağıma düştün..
Kuru bir ağacın gövdesine yürümesi gibi suyun, kanımdan geçtin..Sıcaktı varlığın..Sen cemrem olmalıydın! Zaten sevgi aksın dallarımdan istemiştim hep..İçimde kimsenin bilmediği tohumlar biriktirmiştim..Doğmak istiyorlardı..Yeşermek, sevmek...
Ve sen cemrem olmalıydın..Filizler vermeliydim, sana akmalıydım dallarımdan..Bir mevsimi başlatmalıydım..Sen cemrem olmalıydın..Bahar gelmeliydi artık...
Sessizce toprağıma düştün..Sıcaktın..Tomurcuklandım..Sen daha da ısıttın gövdemi..SEn daha da işledin yüreğime..Tomurcuklarım çiçek oldu..Açıldım hayata..Güneşle tanıştım..Yeni ağaç olmaya başlamış körpe bir fidandım...
Ve sen cemrem gittin..Ardından bahar öncesi soğuklar geldi..bahar henüz gelmemişti..Yalancı sıcağına aldanmıştım..Toydum..Soğuktu gidişin..Kardı, borandı..Hani güneş neden gülümsemiyordu çiçeklerime.?
Ben hiç baharda çiçek açmamıştım..İçimde doğmaya can atan birikmiş sevgilerimi şefkatinle günışığına sermiştim..Ve sen cemrem geldiğin gibi, sessiz sedasız gittin..
Yokluğunun ayazında yandı çiçeklerim...
Ve ben cemrem...Bu koskoca mevsim boyunca meyvesizim....
Kayıt Tarihi : 18.11.2008 02:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!