Cemre Şiiri - Ertuğrul Temizyürek

Bana göre bir cemreydi bakışların
Önce gözlerimi ısıttı
Sonra gönlümdeki sevgi toprağını
Ve en son yüreğimdeki buzları eritti damla damla ığıl ığıl
Oysa ki nice baharlar görmüştü nice cemreler tanımıştı
Bu gözler bu gönül bu yürek
Hepsi bu kadar tesir etmemişti
Derinlerdeki saklı sevgi pınarlarına
Ama hiç bu kadar tanıdık gelmemişti bu sıcaklık
Tüm zerrelere işleyen bu alev önce yüreğimi sonra bedenimi yaktı
Belki senide yakacaktı ama kıyamadı
Dur dedi bu sevgiye bir yürek yeter
Yetmesede olur sevgi iki kişilik bir oyunsada
Oynamasını bilmedikten sonra bin kişi olsa ne yazar
Bir yürekte bir kişi yalnızdır iki kişi ise kalabalık
Sevmeyi bilmeyen kişiye en şirin sözler bile kabalık
Güneş bile yakarken ısıtırken tüm alemi
Kendi yanıyormuydu acaba yada üşüyormuydu yüreği
Ben erimişken bir buz parçası gibi
Acaba kendisinde ki buz parçalarıda erimişmiydi
Bendeki sevgi nehir olmuştu çağlayanlardan akan seller
Ve şelalelerden akan nehirler gibi
Arsızlık derecesinde bir azgınlıkla yıktı geçti tüm bentleri
Ve savruldu bir bedenden bir bedene tüm sınırları yıkarak
Sarıldı bir tenha vadide yorularak
O zaman anladı ki sevgilinin soğuktu elleri
Buz gibiydi yüreği
Bir gözleri sıcaktı
Birde soğuktan buharlaşan nefesi