Cemre Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Tüm cemreleri yaktım,
Geliyorum işte;
Kurtulamadığım tüm geçmişimden,
Yük diye taşıdığım tüm kirli hatıralarımdan,
Kirlenmişliğinden arınarak tenimin,
Tüm aldanış ve aldatılışlardan medet umarak.
Geriye daha kötü ne kaldı diye düşünerek,
Sözüne, yalan duyup ayet sanıp inanarak,
Belki de kendi kendimi aptal yerine koyarak,
Yarım aklımla tam bir iman biçerek,
Geliyorum bir kör kuyudan,
Gökyüzüne çıkarak.

Baharın gelişini kutlamak kışın asaletine,
Tüm yalanlara inanmaksa gerçeğe hakaret.
Bile bile, suya susamışken kendi kanına kana kana,
Vazgeçip tüm ölümlerinden bağlanıp bir ruha,
Belki de kendime bir defa da kendimce ihanet ede ede,
Mutluluk ümidine ciğer söke söke,
Geliyorum git gide.

Tekerleme olmuş bir hayatın,
Gözümde değeri kalmamış yalnızlığın,
Tüm tümceleri yoğurup ekmek diye tuz diye verdiğimden,
Bir gram aşkı dilenirken,
Tüm aşk zabıtalarına yakalanmışçasına,
Yüzüne bakınca bile kötülük yapılası hissettirircesine,
Geliyorum öle öle,
Ölümlerden ölümlere…