Gölge Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Caddeler, sokaklar, kuytu karışık.
Kağıttan dip dibe perdesiz evler.
Kafam çatlayacak, zihnim karışık.
Fikir fukarası, gölgeden devler.

Akıllar kirada, beden pazarda.
Fikir hokkası ki, bir kadeh şarap.
Medeniyet üryan, insan mezarda.
Meydanlarda güruh, şehirler harap.

Hakikat raflarda, masada benlik.
Tiyatroda perde, ipte cambazlar.
Huzur konağımdan uçtu esenlik.
Zehirli şırıngam, aydın yobazlar.

Karanlık sokağın amâsı benim.
Koy hedefe beni, sen kör nişancı.
Herkeste suskunluk, bir dilsiz benim.
Çal bize bir destan, sağır kemancı.

Yataya rağbet var, dikeyde boyut,
Herşey satıhtaymış, manadan uzak.
Kavram kargaşası, somut ve soyut.
Kemirir ruhumu riyakar tuzak.

Sal beni yorgunluk, zaman eriyor.
Ebed pınarından bende içeyim.
Ateşten mintanda ruhum eriyor.
Zaman’dan mekana bende geçeyim.

Abdurrahman KIRIKÇI
Şubat / 2018