Cemile Ana Şiiri - Abdurrahim Bedir

Cemile ananın zavallıcık kocası
Ahmet’in ölümü tam bir fukara ölümü
Gömüldüğü bir avuç toprağın başında
Üç beş kişi ya var ya yok

Ana gerçek ile yüz yüze ve yapayalnız
Vahşi bir at gibi içinde tepelenip duran
Dizginlenmiş duyguları zapt etmekten
Bitkin ve bitap düştü Cemile ana

Dizlerinin bağı çözüldü
Oracıkta çamura battı
Sağanak yağmurlar gibi aktı gözyaşları
Hıçkırıklar ile gam doldu yüreği

Irgat Ahmet geriye
Genç dul bir ana iki kız ve bir oğul bıraktı
Rüzgârda savrulmuş yapraklar gibi
Zalim dünyanın avucuna

Hayır göremediği toprakları
Tüm sahip olduklarını
Eşek sırtına yükleyip
Yurdunu terk eyledi

Memoş gözbebeğidir anasının
Ana kuzusu yani
Onu hayata bağlayan balaları
Serpildi gözbebeği yavruları

Mehmet evlilik çağına geldi
Camile ana ile huduttan geçip
Bir gelin uğruna
Yol aldılar başka başka diyarlara

Henüz on dördünde
At binen köyün erkekleri ile misket oynayan
Deli dolu ceylan gibi bir başka Cemile
Masum olacaklardan habersiz

Çocuk Cemile görüldü ana gözleriyle
Ve beğenildi de
Memede gelin olacak
Cebinde oyun boncuklarıyla

Baba derki henüz on dördünde
Çok uzaklara gitmesine gönlüm razı değil
Üstelik hiçbir şeyden habersiz bir çocuk
Nasıl ola ki hikâyenin sonu

Yüklü başlığı görünce baba
Unutuverdi kızın yaşını
Kime varacağından habersiz
Gelin etti Cemile’ciği

İlk defa ayrılır yuvasından
Ninesinin gönlü razı gelmez
Tek başına gitmesine
Eşlik eder yavrusuna

Günlerce yol aldılar
Hiç görmediği diyarlardan geçtiler
Hudutta yavrusuna sarılıp
Çaresizce ayrıldı ninesi

Uçsuz bucaksız ovaya hâkim
Bir tepede yalnız başına
Gerçeği anladı zavallıcık Cemile
Gönlü kırık başı eğik

Gözyaşları içinde
Bir daha asla oynayamayacağı
Cebindeki oyun boncuklarını
Savurdu Mezopotamya ovasına

12.08.2017
Dr.Abdurrahim Bedir