Cemile Şiiri - Muharrem Kılıç

Seni düşünüyorum,
Temmuz mu, Ağustos mu?
Hangi ay, bilmiyorum.
Bozkırın ortasındayım,
Bir damla su yok.
Dokuz dolanbaçtayım,
Ekin işliyorum.

Tırpan sallarken,
Senin kulaç atışlarını
Düşünmeye başlıyorum.
Mavi mavi açmış.
Çiçekler gördükçe,
Seni düşlüyorum.

Birbirine benziyor,
Tarlayla deniz.
Birimiz çalışmakta,
Birimiz eğlenmekteyiz.
Birbirimizden habersiz.
Ben, sıcaktan kaçarken,
Sen, sıcağa koşuyorsun.
Ben, suya hasretken,
Sen, suda yaşıyorsun.

Yine sen canlanıyorsun hayalimde.
Gözlerin, gökçe çiçek.
Tenin, şu buğday rengi.
Sarı saçların tamamlıyor,
Güzelliğindeki ahengi.
Samimi, sıcak bir ruh!
Herkese aynı ilgi.
Bunlar başkasında yok,
Bu yüzden seviyorum belki!

Şöyle-böyle derken,
Birden, apansız.
Kendimi sana yakın buluyorum.
Zamansız.
Yersiz.
Amansız.

Robotlaşmışım sanki,
Hem, denizi görüyor,
Hem, ekin işliyorum.
Hem, halimi düşünüp,
Hem, seni düşlüyorum.
Tırpanın keskin ağzı,
Vurunca sert bir taşa,
Dünyam değişiverdi,
Aklımda döndü başa.

Gönüldür, sevgidir bu,
Su gibi akıverir.
Haberin bile olmaz,
Yüreğin yakıverir.
Bunda, ne seven suçlu,
Ne –çaresiz- sevilen.

Dünya güzel, yaşamak hoş.
Kötü, olansa düzen.
Bu düzen değil mi bizi,
Sınıf sınıf ayıran.
İnsanoğlu değil mi,
Bu pis düzeni kuran.

Sevgim, ıssız bozkırda,
Kaybolmuş bir pınar.
Yüreğim o sevgiyle,
Bazen, kanar da kanar.
Sevdiğimi arıyorum,
Bozkırda, dağ başında.
Sevgim anlam buluyor,
Döktüğüm gözyaşında.

Kurudu artık pınar,
Suları akmıyor ki.
Sevelim, sevilelim,
Felek bırakmıyor ki.
Ben bir köylü çocuğu,
Sen burjuva kızısın.
Kader bıraksa, belki,
Belki sende razısın.

Hiçbir ilişkimiz yok,
Hukukumuz, seninle.
Mutlu bir hayat yaşa,
O sıcak yüreğinle.
Dertlere karma sakın,
Gel de sen beni dinle.
Biz gülmeyi unuttuk,
Sen hep gül,
Hep gül, ey Cemile.

(1977-Beytepe-Ankara)