Cemil Meriç'e Şiiri - Furkan Selçuk Soylu

Cemiç Meriç malûm ki ''Bir yanımla Büyük Doğucu'yum'' der. Doğu'yu eksik anlamış olsa da batıyı içimizde en iyi anlayan adam. Münekkid bir tavır. Muazzam bir uslūp ve tecrit olmuş bir kafa! Bu kafayla batıyla hesaplaşmayı bilmiş, kendi kafasıyla düşünmüş , düşündüğünü haykırmaktan geri kalmamış dolayısıyla seçkin ve saygın bir değerimiz. Kah kelimelerle kavga etmiş, kah onlarla gülümsemiş, kelimeleri kuşlara benzetip onlarla kanatlanmış; kim bilir kaç esere gebe 12 ciltlik bir bir kulliyat bırakmış mütefekkirimiz. İrfanla kültür arasındaki uçurumda buhran yaşamış, Anadolu'nun derdini dert bilmiş, batıya olan mahkum tavrını sezmiş keza irdilemiş ve bu buhranla yığın yığın düşünceler düşünceler düşünceler doğurmuş, oluk oluk düşünceler düşünceler düşünceler zerketmiş neticesinde bir irfan muallimimiz. Şiir'i harikulâde bir metaforla “yıldızlara uzanan bir merdiven olarak'' tahâyyül etmiş; kelam ve kalem ustası. Kendi ifadesiyle ''bir fikir işçisi!'' Hani ''Gerçek sanatkâr kelimelerin imparatorudur'' diyor ya. Kendini bundan daha iyi anlatamazdı herhalde! Nasıl bir tevafuktur ki onun Hakk'a yürüdüğü yıl(1987) ben bu dünyaya merhaba demişim. Bugün fikirleriyle bu mütefekkiri tanıma bahtiyarlığı yaşayan biri olarak; vefatının 31. sene-i devriyesi vesilesiyle mümtaz şahsiyetine selâm, muhabbet, açmış olduğu fikir mecrasına; gıpta, bağlılık, borç hissiyatı ve ruhatiyetine rahmet niyazıyla!..