Çember Şiiri - Mehmet Çoban

Şiir öncesi koklamak için havayı
Pencereden seyrettim etrafı
Gökyüzü yeryüzü aydınlıktı
Kış ortasında sanki bahardı

Gökyüzü, yeryüzü sınırsızdı
Bir çember etrafında dolanırdı
Boşluktan kaçan boşluğa
Havadan kaçan karaya
Karadan kaçan havaya
Sığınırdı
Bu yaşamın sınırlarıydı

Özgürce gökyüzünde gezindim
Yakındaki uzaktaki canlıları izledim
Görmediklerimin sesini dinledim

Ötesini göremediğim her şey sınırlarımdı
Sınırların çoğu doğaldı
Bir kısmı da yapaydı

Doğal olan sınırlardan hiç korkmadım
Yapay sınırlara takıldım

Adına yasa, ilke, kural dediler
Adına ideoloji, din, mezhep, cemaat, parti dediler
Aklıma, kalbime, irademe sınırlar getirdiler
İçine girersen özgürsün dediler.

Kutladıkları değişimdi
Değiştirmedikleri ilkeleri, kurallarıydı
Değişmez, değiştirilemez kurallarla
Değişimi kutsadılar
Bütün akılları aptal saydılar

Her düzen,
Her din,
Her ideoloji
Her felsefe
Her mezhep
Her ülke
Her yasa
Her kural
Bir çember oluşturmuştu
İçine insanları oturtmuştu

Ağzı bal yapan sihirbazlar
Ve dahi fikir adamları, politikacılar
seslendiler çemberlerini
Hapsettiler içine bütün fikirleri
İnançları, özgürlükleri

Çember içindeysen
İyi vatandaş, iyi mümin, iyi müritsin
İyi birey, iyi insan, iyi gelişmişsin

Çemberleri kırarsan
Anarşist, sapkın, kötü birisin

Çemberiyle mutlu olan insan ürettiler
Çemberlerini insanlara direttiler
Etrafını güçle, silahla donattılar

Bir düzen içindeydim
Bir çember içinde değildim

Bütün çemberlere muhalefettim
Ben özgürlüğü seçtim

Önce doğrusun dediler
Sonra “ya bu deveyi güdersin,
Ya da buradan gidersin” dediler

Güdecek, güdülecek deveyi beğenmedim
Gidilecek yeri bilemedim

Şimdi yeryüzü ile gökyüzü arasındayım
Bütün çemberlere karşıyım
Çemberlerini boynuma dolamak istiyorlar
Beni köleliklerine köle kılmak istiyorlar

Olmaz dedim
Olmaz olmaz dediler.
Olurdu, olmazdı gevezeliğinde körleştiler
Söylemleriyle kölelikte birleştiler.

16.02.2015 – İzmir