Cemal Safi Şiiri - Ahmet Okur

Bir siirin bin asra kafi ve bedel
Bilmem ki, sevmeye nedir engel!
Aramiza girmis Seytan denen cengel
Siirlerindeki SAFiyetle vurdun beni!

Bir insan yaratilmis sevgi-sevda hamurundan
Bunca asirdir nicin cikamadik nefret camurundan? !
Ah bir dogrulabilsek sirtimizdaki cehalet kamburundan
Siirlerindeki afiyetle vurdun beni

Gurbet denen surgun cok alimlerden etmis beni
Cehalet kehaneti zalimlerden etmis beni
Doktugum goz yaslari vebalimden etmis beni
Siirlerindeki hidayetle vurdun beni

Ne mutlu ki, elleri opulecek yurek cokmus
TEK HECE yuregime bir ASK daha sokmus
Yillardir yuregimde mechul bir SIZI.. TEK HECE okmus
Siirlerindeki nihayetle vurdun beni

Gonuller varmis Gunesi bile sonduren
Yurekler varmis TEK HECE ile bas donduren
Muhammedin askina kafiyeler konduran
Siirlerindeki sirayetle vurdun beni

Sen bir Gunessin ben bir yildizsam yeter
Isiklarinla ben de parlar dururum bir lam yeter
Kucucuk ve uzaklarda.. gormek isteyene bir cam yeter
Siirlerindeki dirayetle vurdun beni

Beni aglattin, costurdun CEMAL SAFi
Bilmem ki, seni anlatmaya hangi siir kafi
Insan insandir TEK HECEnin gucu Sunni-Safi
Siirlerindeki KERAMETLE VURDUN BENi!