Cemal İle Şerife Şiiri - Nuri Ulufer

Adı Cemal idi, mesleği Hamal
Sırtında semerin yarası vardı
Memleketi bizim Ardahan Damal
Bahtında kaderin karası vardı

Her sabah umutla başlardı güne
Bugün geçse özlem duyardı düne
Herkes çağırmazdı toya düğüne
Bağrında yoksulluk belası vardı

Çırpınırdı yuva, yaparcasına
İçinden yüreği, koparcasına
Gönül vermiş idi, taparcasına
Şerife adında, karısı vardı

Garibim Şerife düştü bayıldı
Malum haber Damal’a tez yayıldı
Soğan koklattılar er geç ayıldı
Lakin Şerife’nin sarası vardı

Konu komşu dedi, uğurlar ola
Şerife’nin gözü, yaş dola- dola
Şirin Ardahan’dan çıktılar yola
Cepte üç yevmiye parası vardı

İstanbul’a vardı etrafa baktı
Yol, iz bilmez durup sigara yaktı
Cemal canın okur, yazması yoktu
Bilmezdi gidecek neresi vardı

Uzunca yolculuk bir hayli yordu
Gelenden geçenden Çapayı sordu
Elinde barkodu bekledi durdu
Yüz altmış yedinci sırası vardı

Doktorlar durumu ayan diyordu
Hemşireler gelip uyan diyordu
Cemal Şerife’ye dayan diyordu
Ah çekip dizine vurası vardı

Şerife çapada kırk beş gün yattı
Gün oldu sarası şifayla bitti
El açıp Allah’a çok şükür etti
Yepyeni bir hayat kurası vardı

Cemal can garipti yoksuldu tekti
Doğduğundan beri çok çile çekti
Nuri’yi görünce bir hazla baktı
Tebessüm eyledi gülesi vardı
Tez elden Damal’a dönesi vardı