Cemaat Yurdundaki Yıldız

Düşeş yıldızlar arasında,
Yaralı bir kalp yanıp dururken.
Cemaatin yurdunda,
Hüzünlerin yankısı çoğalır.
Gece vakti karanlığın göğünde,
Ruhu sararan dumanlar tüterdi tavan arasında.
Tacizlere göz yuman sessiz çığlık,
Umutsuzlukla dolar, taşar her yanı.
En yakın arkadaşım,
İçinde umut kırıklıkları taşımış.
Düşerken derin bir boşluğa,
Karanlık sulara bırakılan hayal.
Bir çaresizlik avcısıydı o,
Ama umutsuzluğa karşı direnemedi.
Kollarını açtı, düşüşünü seyretti.
Aklı karmakarışık, gözleri yaşlı.
Cemaat yurdunda kaybolan bir hayat,
Kötülüğün izlerini silmek için burada olduğumu sanıyordum.
Sonradan komünist oldum, döndü yüzüm.
Sosyal eşitsizliğe savaş açtı.
Zulmün dilinden kurtulup özgürlüğe sarıldım
Şiirde umudu arayıp, öfkeyi yazdım.
Kelimelerin ateşiyle yanan yüreğim,
Tüm acıları ve haksızlıkları anlatmaya başlıyorum.
Dövülen bedenlerimiz çığlığımızı dile getirdi,
Karanlığı yırtıp insanlığa ışık saçmaya ant içtim.
Belki de intiharına engel olamadım,
Ama komünist bir savaşçı olarak doğdum yeniden.
Adaletin ve eşitliğin umuduyla dolu,
Direnerek yaşıyorum, umut aşılayarak.
Bu şiir bir hikâyenin özeti,
Hayal gücüyle yoğrulan bir kurgu olmasını istersiniz.
Ama geriye kalan, ders alınması gereken,
Zulme karşı durmanın ve umudu yaşatmaktır.