Cem Veysel Gül Şiirleri - Şair Cem Veyse ...

Göğü kucaklayıp getirmek isterim,
Kucak kucak sevgi,
Samanyolu çokluğunda gülücük,
Birde seni seven ben.
Her gece tepende,
Işık saçan ben,

Eylül çocukları onlar.
Aşklarını yarım bırakıp gittiler.
Öğrenciliklerini yarım bıraktılar,
Öğretmenliklerini yapamadılar,
Hatta aşık bile olamadılar.
Eylül çocukları onlar;

Yıldızlar göğe sığmayacak kadar çok,
Ufukta toprağa iniyorlar sanki.
Tepemdeki yıldızların bir kısmını,
Avuçlayıp ateşin kıvılcımları gibi,
Sana getirmek istedim.
Gecenin sessizliğini benliğimde hissedip,

Senin sadeliğin
Her seferinde umutlarımı kışkırtıyor,
Umutlarımsa beynime sığmıyor artık,
Beynimdeki bu sessiz düşüncelerin gürültüsü,
Kulaklarımdan dışarı çıkıp,
Beni ele verecekmiş gibi korkutuyor.

İşte yine hüzün bastı geceyi
Sevgiye dostluğa aç
Bir eylül gecesi sessizliği
Yüreğim ürperiyor ansızın
Oldukça bir ruhi çöküntü
Her saniyesi bir kahır

Güle sordum adını,
Gün açılsın gör dedi.
Gün açıldı ve aydınlandı
Her yer kankırmızı ışıdı
Bende sevdim hala seviyorum,
Ve kanatırcasına resmini çizmiştim yüreğime,

İnsan sevecekse yaşamalı,
Evrendeki her şeyi.
Yağmurdan sonra,
Yaprakta kalan son damla gibi,
Sevmeli güneşi.
İnsanları sevebilmeli,

Gökyüzü aşkın yüzü oluncaya dek sevecekmiyiz.
Ben burada sen orada,
Aç kollarını sevdiceğim,
Uzanabilirsin belki yıldızlara,
Belki uzak kalır yıldızlar tutamazsın,
Kimisi parlak kimisi sönük,

Eski günlerdeki gibi sev beni.
İlk gülüşündeki masumiyetle,
Konuşmalarındaki samimiyetle,
İlk görüşmemizdeki heyecanla,
Elimi tuttuğun anki sıcaklığınla sev beni.
Hani birleşince ellerimiz,

Ayı astım pencerene, çengelinden,
Karanlığını alsın diye yüreğinin.
Dünyanı aydınlatıp yol göstersin,
Sevgimiz, sevdamız uçup gitmesin,
Işıksız kalıp solmasın gülümüz diye.
Özlemlerimi, hayallerimi birer birer yazdım