Cem Uçar Şiirleri - Şair Cem Uçar

Sıfırları olmayan bir “1” ne kadar “100” ediyorsa; ben de sensiz o kadar ben ediyorum. Şehirdeki ışıklar olmadan da yaşanabiliyor bu insanlar, onu yapıyorlar bazen, ama ben gözlerini özlüyorum. Son söze de, söyleyene de; lanetler yağarken sağanak sağanak ben sende gömülü gömütlerin en solmuşu, sen bende ki abidelerin en yücesi olarak ayrıldık. Sen giderken ben ağlamaya başlamıştım ki, yağmur yağamadı, korktum seni o ilk gördüğüm yerin onundan geçmeye dün gece ve ben güzel kız; sensiz günleri hiç yaşayamadım, yaşanmadı, yaşanamadı, yaşatılmadı.

Sokaklar biraz daha kasvetli biraz daha ürkek biraz daha o DOĞU’NUN acısını kokarken ben tatlı sesini duyamadım. Günlerim sensiz geçerken ben sana olan dualarımı hiç bitirmedim. Ben sensiz, ben çare denizinde yelkensiz, ben sana giden yollarda yaralı, sen bana gelen sokaklarda yoktun.

Sıcaklığını hissetmen bir an ve gülümsemek “neden hala? ” diye! Tadına halen varamadığım birkaç saate dilimi değdirmeye çalışırken, yakaladığım insanımsı gülümsemeler ve şakaklarındaki düşünen parmakların bana verdiği bütün hazlar rüyaların en nadide derinliklerine gömülmeye çalışırlarken, ben hiç pes etmedim.

Seninle ama sensiz geçen milyonlarca ömürlerce saniye. Sanki zindanlar yetmemiş de dünyaya hapsetmişler kendi kalbime başka birinin ruhuyla hapsolmuşum. Aslında buda bir çeşidi aşkın tek kişilik olanı. İki kişiyle yaşandığında dünyadaki en hayat verici olan ama tek kişiyle dünyaları dar eden bir duygu. En kalabalık anlarında hayatın kimsesizlik yada herkesle ama sadece sensiz. Sessiz bir çığlık, kuru bir göz yaşı, nefessiz bir rüzgar gibi anlamsız bir hayat. Sensiz hayat!

Onca duygunun içinde acıya yakın mutluluğa milyonlarca ışık yılı uzakta iken en üzücü olanı ışığa bile çok uzak olmak. Yastığın kılıfının arasına sıkışmış ve soğumuş bir göz yaşı en güzel simgesidir yanlızlığın. Geçmiyormuş gibi gelen ömür bitmiyormuş gibi gelen zaman anlamlarını seninle beraber yitirmiş bir ben. Anlamları verilmiş bir hayatın bile anlamlarını bulamamak sensizlikten ötürü.

En kötüsü papatya kokulu gülümsemelerin ardından kaybetmek seni. Tam tadına varacakken biten güzel tatlılar gibi. Bir tabak daha asla isteyemediğim sen. Tam kanacakken sana bir bardak daha içemediğim sen. Tam bağlanacakken hayata bir nefes daha alamadığım sen. Dünyalarca ama yanımda bir zerre olmayan sen. Bulutlar gibi güzel ama en az onlar kadar uzak olan sen.

Bilemezsin çünkü sen hiçbir zaman bir martının kanadına takılmış mutluluk parçalarından medet ummadın. Çünkü sen dermanını kağıt parçalarında aramdın ve sen her kucaklayışında ailenin biraz daha senden uzaklaştığını hissetmedin.
Acıları hissetmedin ellerinde. Onlar sana çok uzaklardı. Bir uçurumun dibindeki taşlar gibi, ama ben hayatımı o uçurumlarda geçirdim. Aşağı ve yukarı. Ve ben bu iki kelimeyi hiç unutmadım.
Gecelerce ağlamadın çünkü sen ve asla bilmezsin ne demektir ıslak bir yatakta uyanmak ve sen ağır geceleri de bilmezsin çünkü sen geceleri hiç ağlamadın. Sen babanı anneni kaybetmedin çünkü hayatında ve sen işte bu yüzden yanlızlığı bir kere daha anlayamazsın.
Hayallerin yoktu senin ve tabii ki olmayan herşey gibi onlarda kırılma reaksiyonu göstermediler. Ve sen asla bilmezsin kırık oyuncakları tamir etmenin mutluluğunu ve onların çalışmayışını seyrederken yaşanan hazin anları. Sen sevgiyi de bilmezsin çünkü sen uçuruma hep tepeden baktın.
Aşk senin literatüründe yoktu ama sen aşkı biliyordun. Aşık olamazdın çünkü sen bir canlı olarak da var değildin. Hayvan bile değilken karşıma kadın olarak nasıl dikilebiliyordun aklım almıyor. Beni adam halimle aşklar nasıl yıprattı bilmiyorum ama ben asla yıkılamadım. Hakkım yoktu.
Bitmeyen bir oyundun sen hayatımda. Az kalsın ben bir ara seninle oynamaktan zevk almaya başlayacaktım yanlışlıkla. Bekli mutlu olurmuyduk seninle. Şu an sensiz yapabilir miyim diye kendime soramıyorum çünkü sana muhtacım dolaylı olarak.

Yarın mı hemen mi?

Evet ona yarın onu ne kadar çok sevdiğimi söylemeliyim! O belki bunu erken bulacaktır ancak ben belki de hayata karşı son yanlışımı yapıp bunu ona söylemeliyim. Ama ya yarın çok geç olursa; ...,

Ya yarın her şey için çok geç olursa ve ben o zaman onunla geçirip de ona yalvarmadığım zamanlardan intikamımı alabilir miyim? Hayır hemen söylemeliyim ki o da belki beni kaybetmeden henüz bunu anlayabilir
Hayata daha yeni yeniden başlamışken bunu söylemeye ihtiyacım varsa; peki ya hayata yeni başlayanlar acaba seni seviyorum diye mi ağlıyorlar_? Belki de evet ne kadar minnettarım annecim ne kadar minnettarım babacım; tanrım!

“Zaman azaldı
Azaldıkça artık ne telefon konuşmaları
Ne de net muhabbetler sana olan özlemimin
Ne de içimdeki seni karşılama heyecanımı dindirebiliyor”