Cem-i Aşk Şiiri - İlhami Bayraktar

Hüzünlü hayaline martılar küstü
Misk kokuyor kalp telinde tütsü
Mabedinde ağlayan çocuk
İlk beşiğini kırıyor akşam üstü

Hüzzam yalnızlığında evler
Şairin otağını sarmış alevler
Gölgeler sukutunda baş kesiyor
Kirpikleri üzerinde duruyor devler

Hamd tutuyor elinden biçarenin
Üstüne nur iniyor her minarenin
Gün doğarken ufuktan, aheste
Sahilde meşk ediyor yarenin

Menzile ilerlerken durmaz kervanın
Sıladan gurbete döner devranın
Gizemli manaya aşikar olur
İncilerle süslenmiş narin gerdanın

Gürültü, yalnızlık ve yalnız sen
Aşkın gergefinde dokunmuş desen
Elin her dem umuda açık kapı
Yol sen, giden sen, bekleyen ben

Hasret çeken kalpler sılasından ayrı,
Anası geçim derdinde, babasından ayrı
Ümidi dolduruyor yırtık dağarcığına
Yari yareni kalmamış senden gayrı

Mavi, yeşil, sarı fistanın rengarenk
Cümbüşte sukut, sukutunda ahenk
Ey hilalin sırma saçlı gelini...
Endamın fikrin ihtişamına denk

Gül yüzünde matem, dinmeyen acı
Gülüşün onmayan aşıkların ilacı
Yanağın üstündeki gamze...
Bin yiğidin yüreğinde sancı

Mizan kurulur günün her deminde
Ezanlar okunur dergahın mahreminde
Aşkına kıymetli şehr-i yar biçenin
Mukaddes emaneti duruyor yad-ı eminde

Taştan örmüşler kalbinin duvarını
Sulara gömmüşler güneşin narını
Bir ordu el üstünde tutmuşta...
Yirmilik delikanlı çözmüş esrarını

Sen yedi başlı devin masalısın,
Bir ulu çınarın en kalın dalısın,
Tarihin dimağında titreyen isim...
Anladım sen “İSTANBUL” olmalısın

......