Cellat Şiiri - Hikmet Zayi

Şiirlerle öldürmek istiyorum kendimi,
Kelimelerin en can alıcılarıyla kendimi asmak,
Nefessiz kalana kadar imgelerin ağırlığının altında boğulup,
Anlamsız kalan cansız bedenime dokunmak...
Bir kefen örmek istiyorum dize dize,
Ve zifiri karanlıkta ölü dillerle aynı kadere uzanmak...

Biliyorum kimse anlamayacak beni,
Anlatmam diriltmeyecek ruhumun kafesindeki umutsuz sesi,
Mısralar taşırken tabutları,
Her şiirde ölü bedenler,
Yaş Otuz Beşe gelmeden ölüyor artık,
Şairliğe heves edenler...

Ölçüsüzlük, kalıpsızlık ve ahenksizlikten hastalandım
Kütüphanelerden kaptım hastalığı,
Yatakları raftan, doktorları hastan...
Gitmeyin kütüphanelere,
İşte bütün o yerler tüm yazarların, şairlerin muazzam bir mezarlığı...

Kalemler kılınçtan keskin,
Kendisine batırınca anlıyor insan,
Hele bir aynaya bak, sonra bir resmini çiz,
anlat kendini,
Çıplak bir ceset içinde her bir varlığın noksan...

Keşke şarkılarla. türkülerle öldürseydim kendimi,
Yaşama şansım daha çok olurdu dudaklarda,
O dudaklar küfürleri bile dile getirirken
Bütün şairler, yazarlar,
ağızlarına uygun olmayan kulaklardan çok uzaklarda...

Nihayetinde
Yaşamamış olacağım ben de,
çoğu insan gibi,
Aynı sözcükleri başka bir ağız kullanmış olacak,
Musalla taşları her yerde,
Unutmak, unutulmak en güzel ölüler için kucak...

Ademin söylediğini bile Ahmet tamamladı...
Peki Ahmet'in söylediğini kim anladı?
Sitem değil bir teşebbüs bütün bunlar.
Ölmeye teşebbüs, öldürmeye,
Siz deyin ki katliama..
Katliam yerinde olunca ne güzel değil mi ama?

Gülleri bahçeden mi toplayan daha çok katildir çiçek öldürmede,
Yoksa gülü anlatmaya kalkışan mı?
Gül bir tarafa ne gönüller anlatıldı sayfalarda,
Bütün mahrem yerleriyle gönül,
tecavüzcülerin kucaklarına düşerek
çoğu zaman bir uçkurda sallandı,
Festival havasında tüm matemler,
Asimile oldu sevenler,
Bize de neşeli bir ağıt yakmak kaldı...

Şimdi kim beni diriltmek istiyorsa haddini bilsin,
Ölüler ölüyü diriltemezler,
Ölüler kıskançtır yaşam konusunda,
Kendisinin eline geçsin yeter ki,
Körelir gözleri kibirleriyle,
Damla bir diriliş. zerre bir sesleniş istemezler

Sonuna gelinmiş sözlerimin
mihenkinde olan hiciv dolu dokunuşlar,
zihninizde rutubetli anımsamalar yapsın,
Bİr mezar taşı olsam ben de bu vakit,
Hiç konuşmasam...
Ama yok, vurmamalı şiirlerle bu aptal başı,
Bir kaç hakir görenin gözünde,
Seçtiğin cellat,
yapar seni istinca taşı...