Celladın Kurbanı Şiiri - Madu Bellaa

CELLADIN KURBANI

​Sahiden neydi bu, bir celladın kurbanı mıydım ben
Benim merhametimi, en saf vicdanımı kullanmış.
Allah’ım, bu sevgimi aşk mıydı, yoksa kör bir delilik mi
Beyhude ben, sevda yolunda beklemişim.

​Ben celladımı, değmeyen bir sevgiye boğmuşum.
Onu kendi ellerimle büyütmüş, gönül tahtıma oturtmuşum.
Hiç görmediği o değeri, o ihtimamı görünce,
Celladım şahlanmış, zehrini kalbime akıtmış.

​Beni o kadar çok uyardılar ki, gözümü bağladım.
Oysa ki benim yanıma yakışmıyordu, karakter ve kişilik .
Ben bile bile, o dipsiz rezilliğe, bu batağa devam etmişim.
Kaderime küstüm ben, bu nasıl bir bağlılıktı ki,

Canımı yakana, gözüm görmeden tapıyordum.
Canımı yaktığını, beni aldattığını bile bile, yalanlarına kanıyordum.
​Neden mi kanıyordum "Senden başka kimsem yok" diyordu.
"Tanrı’ya nasıl bir iyilik yaptım ki seni karşıma çıkardı" diyordu.
Ben hep kanmışım, hep o sahte yalvarışlara inanmışım.Şuan

İçimde ne varsa tükettin, ruhumu kuruttun.
Ama şimdi... senden de, o kör senaryolarından da kurtuluyorum.
Artık kalbimle değil, yalnızca aklımla düşünüyorum, biliyor musun.
​Bu sevginin günahı ve vebali senin boynuna
Yağmur olan gözyaşımın Ahı her iki cihanda da yakana yapışsın.

Bana yaşattığını tatmadan, o acıyla yanmadan ölme sen celladım,
Sev ama sevilme, yalnızlıkla sınan celladım.
​Bu gece bana acı ve kor olan bu ateş,
Sabah sana cehennemin ilk gölgesi olsun.
Elimde bir mermi var, onu kalbime değil,
Sana olan sevgime sıktım; artık yoksun.
​Sabah ezanı okunduktan sonra içimden selanıda veriyorum.
Gün doğduğunda ise, ben bu küllerden yeniden doğacağım.
Sevgimin günahını, o tertemiz değeri, seninle beraber mezara gömdüm.
Şimdi yolun, sadece yalanlarınla kalsın...
​MADU BALAA 17.09.2025