Celladın İstavrozu Şiiri - Yavuz Taş

celladın istavrozu öğretti sana
yaranın üstünde yürüyeceksin
gözbebeklerinde bezgin kırmızı olsada
kanını kanla yıkayıp
kurşini gözlerinle direneceksin
çıplak ayaklarınla
diken misali mayınlara gireceksin
şafaklarında barut kokacak
gün gelecek
ölüme duran yaşamlar yitecek kaldırımlarında
umuda gölgeler düşecek
yarının yok yarınların üşüyecek damlarında
soracaksın
hiç gündüz olmayacakmı?
hüzün gecelerimi?
haçlı seferlerimi?

gümüşi atlarıyla şovalyeler
baskın verdiler topraklarına
çiçeklerini çiğnediler
su vermediler tarlalarına
ulaşabilseler söküp alırlardı yıldızlarını
haç dikip göğünün tepesine
güneşini çaldılar
ötelere attılar binlerce öksüzün hayallerini
alıp sahipsizliğini bilendin
sen celladın istavrozundan öğrendin
çatlak ellerle direnmeyi
aynı çatlak ellerle okşamayı sevmeyi
yalvarmayı kaldırıp gökyüzüne
yüreğindeki sızının üstüne duracaksın
ağlamayı bırak
ne ben ne başkası varamaz yanına
medeni insanların medeniyetsizliği
ve öğren aldırış etmezliği
silahın yoksa
aynı çatlak ellerle savaşacaksın