Son Arzu Şiiri - Deniz Ekrem

An geldi
Bir darağacının yanında celladımla birlikte ıslandım
Ve de dinledim yağmurun sesini

Gizli bir özne gibi durdum o darağacının yanında
Teni paslı göçmen mevsimlerden sıyrılıyorum sandım
Ki
Başımı kaldırdığımda gördüm
Gözlerim asılı kalmış ıslanmış urganda!

Yoksul çocukluğumun top oynayan lastik ayakkabılarını giymek isterdim şimdi,
Hangi rengi kuşanırsa kuşansın
İsterdim kıçı yamalı pantolonlarımın paçalarından dökülen günlerimi
Hayatımda ki bütün yüklemlerin ağırlığını
Ve isterdim karda kalmış üşümüşlüğümün faili meçhul düşlerini
Bu yağmurda terlemiş bir uğultu saplanıyor kulağıma
Ömre bedel kılıç keskini avazımı uzatsın biri…

Gücüm yetmiyor,
Göğsümü delen gözleri ölümden güzel, gücüm yetmiyor
Yet-
mi-
yor...
Toplu katliamlar sarıyor her yanımı sanki
Yırtık bir kağıdın üstünde kıymeti olmayan bir mürekkebim
Satırların çıkmaz sokaklarında kaybolmuş bir noktayım şimdi!
Unutulmuş bir cümle;
Nasıl çıkarım ben bu yalnızlıktan
Söyle nasıl koşarım dizlerinden vurulmuş kanayan kalbimle

Tenime ter kadar yakın celladım
Terimde teninin kaçıncı iklimi nefes alıyor
Bu neyin sancısı sol kaburgamın üzerinde yürüdüğünü hissettiğim
Keskin bir şeyler deliyor düşlerimi
Sobelenmiş çocukluğum düşüyor usuma aniden
Güldüğüm günlere inat
Bak ağzım kurudu sevgilim
N’olur koma beni böyle
Sımsıcak adımlarla terlemiş dudaklarını uzat

Uzat ki gökyüzü savrulsun saçlarından
Dile gelsin rüzğâr tutsun avuçlarından
Yüreğimin boşluğundan çivileri sökülsün bu gudubet yağmurlu gecelerin
Dönsün yüzünü güzel günlere,
Bir el dokunsun tenine ruhumun
Korkularından arınsın uykularım
Sabahlarıma mavi bir çocuk uyansın

Demem o ki fermanım
Yazı gelmemiş hiçbir kış beklemesin kapıda
Nefesin kessin nefesimi öpüşünle idam edileyim
Ölümüm senden bilinsin sallandırma beni darağacında

Nisan/2018
Amed