Celladım Şiiri - Mustafa Ünver 2

Levazımatçım, mayam, toprağım ve ateş refakatçim
Suflörüm; yanıltıcım, tökezleticim ve ayak kaydırıcım
Cehennem ateşim, yakıtım ve firavunum nemrudum
Ben seni hep ahmakçasına sevdim
Tutuldum ve sana hiç kötülük konduramadım
Çünkü ben sendim sen de ben
Oysa bana hep yanlış sufleler veriyormuşsun
Yazık ki sonradan anladım
Yüzümü öne düşürdün
Celladım, katilim, levazimatçım, ateş refakatçim
Hep bendim hep sendim
Güvencim, mahcup ettin
Düşmanım, suikastçım
Pusuda hasat zamanı beni bekledin
Huneyn’im oldun sen
Yitti güç ve kuvvet sandığın köpükler
En yukarıdayken en aşağıda olmak
Oysa savaş meydanı ne de kolaydı
Düşmanın tam karşında, işte bir ok atım uzakta
Bir koşum mesafede, belki daha da yakında
Kolaydı bu, bilek gücü hasmını yere sererdi
Ama ben ve benim böyle değilim
Kartallar sadece kuş tüyüdür zira bende
Belki bir telektir her şey, sadece bir telektir işte
Kapılarını sımsıkı kilitledin
Artık celladın pusu kuramaz zannettin
O da ne?
Kıyametin, katilin, suikastçın, cenaze levazımatçın
Sende, sencileyin, sendin
Ve ondan kaçamazdın, saklanamazdın
Ayaklar kayacak mutlaka, kurtuluş yok
Güç de kuvvet de sadece O’nda
Huzur aczi ve kudreti itiraf etmede
Binler oldu belki yenilişin
Bitti kurtuldum dediğin her anda
Yeniden düştün hep
Ayakların kaydı ve düştün kalleş pusuya
Üzülme yine kalk ayağa
Gören görmekte elbet
Kalma düştüğün o çukurda
Çık oradan ve teslim ol sahibine
Ondan yardım iste her daim
Belki yine düşersin
Yine kalk pes etmeden yeniden
Ahdini tazele yeniden
Ve haykır her ânında
Lâ havle velâ kuvvete illâ billâh
Ben ve benim celladım zira
En yaman hasmım
Tüm köşe başlarını tutmuş katilim
Lâ havle velâ kuvvete illâ billâh afsunum
Düşmanların hepsi sadece bir köpük artık
Beni alamayacaksınız ey cellâtlar duydunuz mu?
Beni zaten alan almış kalmamışım
Şimdi yıkılın ve yok olun
Beni bende koyun
Erimişim
…