Çelişkili Bir Masaldır Yaşadığımız

Ek yeri olmayan bir mutluluk elbisesi bedenimizdeki
Neresinden tutarsan tut yırtılmayan, yıpranmayan
Neresinden dikersen dik renkleri hiç solmayan
Yorgun, haylaz, uçarı ve çocuksu fayları kırılmayan
Ve dünlerine sevdalı bir adamın ufkuna yaslanarak
Ağlayabilirsen ağla şimdi, omuzunu ıslatmadan
O adamın düş vanalarını aç kadın ellerinle
Üzerine yılların hüznünü sıçratmadan
Ve varlığının kahkahalarını duy en derinlerinde
Ağlayışlarına dostu düşmanı asla karıştırmadan…

Ben çığlığımın fırtınalarıyla kendimi sağarken uzaklarda,
Sarnıçlarımdan çektiğim suların savaklarını açar iken
O acının vuslatında pusuya düşürülsem de apansız
Adını unutsam güzelliğinin kırık ikindilerinde
Sana sarılamadan bu atlastan gidersem eğer
Sen kapat gözlerimi, ört kâinatın toprağını üzerime
Başka el başaramaz yüreğimin uhdelerini gizlemeye
Başka gönül yetmez ruhumun sarnıçlarından aşkı içmeye…

Bazen, ağlamak zordur gül bakışlım!
Apansız, nedensiz, ağla desem ağlayamazsın!
Sarıl desem sarılamazsın
Sevme desem, başaramazsın gülüm!
Böyle bir çelişkili masal işte yaşadığımız
Sen orada, ben burada
Yaşar gideriz sevdanın ovalarında
Gövdemizden akan ve sel olan gündelik sevilerle
Mutluluk bizim bayramlık urbamız
Ne kaldı ki aşkın bayramına!
Haydi, öyleyse, koşalım umutların kırlarına
Ruhumuzdaki coşkuları soyunmaya,
Bedenimizdeki terlerle çağlamaya
Ve mutluluğun pınarlarında doludizgin yıkanmaya...