İhtiyar delikanlı
ayakta oturmuş
yaşayan ölü oğluna
kahkahalarla,ağlıyordu
oysa ki ben
neşeyle coşan ızdırabımı
boş vermişliğin,büyük çabasıyla
kapıyordum
ve milyonlarca insan arasında
bir dost bulmaya uğraşıyordum.
milyarlarca para içinde
aç ve sefil
mahşeri kalabalıkta
yanlızlığımı yaşıyordum....!
Kayıt Tarihi : 17.9.2004 15:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!