Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'yaman çelişki' gerçekten..... Keşke bu kavramların içini doldurabilseydik....... çocuklarımıza, koyduğumuz adların değerlerine göre bir yaşam sunabilseydik.....
Böylece bu 'yük'ü çocuklarımıza bırakmadan onlara bir gelecek hazırlayabilseydik....
Çok anlamlı ve ironik tadı olan bu güzel şiirinizi ve sizi yürekten kutlarım Hümeyra Öğretmenim........
Sevgilerimle..........
Sevgi koyduk çocukların adını,
çoğalsın diye.
Sıkıldı yumruklar,
sarıldık öfkelere.
-----Hümeyra hanım nefis bir sevgi ve duygu şiiri finaliyle muhteşem sizi ve şiirinizi kutluyorum saygılar sunuyorum .
Teşekkür ederim kardeşim İbrahim .Varlığını hep hissettiğim dost.Evet bir şiirimde dediğim gibi;
***'Yaşam;
Farklı yolcularla
kesişen uzun bir yol. '***
Bu yolda hiç istemediğin kişilerle de karşılaşabiliyorsun...Üzülüyorsun.
Ama bunlar o kadar az ki.. Sayıya bile vuramam .Ama sizin gibi Dostlar onlar benim zenginliğim.Ben de diyorum hepinize 'İYİ Kİ VARSINIZ '
Sanırım geç kaldım.Kusuruma bakma. Doğum günün kutlu olsun.Hastalık,üzüntü hepsi geçti gitti kardeşim. Bundan sonra sağlıklı, güzel nice yıllar yaşayın. Evinizden huzur eksilmesin. Asuman'a ve sana selamlar.
Hümeyra kardeşim, hepimiz zor durumlarla karşılaşabiliyoruz. Bu güçlükleri tek başına aşmak çok zor, hep destek aranır, bir yardımcı el beklenir. kendimden örnek verecek olursam, bugün ben bir yaşımı kutluyorum diyorum yaşadığım rahatsızlıktan dolayı. kendimi çok mutlu, hissediyorum çünkü; yurdun hemen hemen her yerinden benim duygularımı paylaşan gönül dostlarım var diye düşünüyorum, ve sizlerle paylaşmak benim en büyük mutluluğum. başta senin gibi, telefonla sesini duyduğum arkadaşlarımı asla yalnız bırakamam ve unutamam. hepinize çok çok teşekkür ederim. iyi ki varsınız. sevgiler, selamlar.
Merhaba KARDEŞİM İbrahim öncelikle bu sayfada yazmama vesile olduğun,bana cesaret verdiğin ,bir çok DOST edinmemi sağladığın için çok teşekkür ederim.Evet dediğin gibi sana kitabımı verdiğimde bile kiap basılalı epey olmuştu. Evet 18.sayfada.Ayrıca ben yaşını ,başını almış bir öğretmenim.Dünkü çocuk değilim.Çok amaçok üzüldüm.Bana bir ÖZÜR borçlu. Halen bekliyorum.Desteğine ve güvenine minnetterım. Bana bu sayfada desteğini esirgemeyen tüm dostlarıma selam olsun. Hepinize saygı ve selamlar.Karamsar bi anımda yazdığım bir şiir vardı, 0rada şöyle demişim; ''Akıllan yüreğim' dedim,ona göre...
Bu kaçıncı düşüşün.
Sen düşünce kavradığın el
kimindi,
bir düşün?
Yaralarını sen onarmadın mı?
Düşe kalka...
Toparlandım yeniden.
Tutundum dizlerime.
Ayağa kalktım BEN. '( BİR NOKTA ) Yanılmışım .(Ve bundan da son derece mutluyum.Dostlarım benim ZENGİNLİĞİM.)Tutunacak ne çok DOST eli varmış. Tutundum hepsine.Ve 'İYİ Kİ VARSINIZ' Dedim şükranla.Sevgi ve selamlar.
Dünya güzelleşsin diye hep barış, sevgi için uğraş veririz. İnsanlar mutlu yaşasın diye mücadele ederiz. Para, her şeyi alıp götüren, her şeyi yaptıracak kadar güçlü bir değer malesef. Uğruna ölümleri bile kusanlar, hiç gözünü kırpmıyorlar bile. tabiki, vaz geçmeyeceğiz, dünya güzelleşsin diye mücadeleye devam, hem de son hızla. Tam puanımla kutluyorum, listemde. NOT: Hikayede okuduğum olay da, başlığındaki gibi. kendini gösterebilmek adına başkasının emeğini çalmak. Böyle insanlara yazıklar olsun. Şiiriniz kitabının 18. sayfasında, ben şahidim sana.
sizin şiirinizi sosyal medyada çakma şair isimleri ile okuyorum ve facebook sayfamda teşhir ediyorum
Bu şiirimin her gün bi sahibi çıkıyor.Bu dünya sadece kötülerin sanırım. 2010 yuılında yazılmış , kitabıma da alınmış bir şiirdir. Noter tasdiklidir. Her hakkı saklıdır. . benim diyebiliyorlar. Bu nasıl vicdandır anlamadım gitti. Beni maahkemeya götürtecekler.Benim diyen buyursun mahkemeye versin.
Hümeyra Öğretmenim... Yapmayın Allah aşkına... Tüylerimi diken diken ettiniz.......
Yani biz 'hep erteledik' değil mi düşlerimizi? Görüşlerimizi 'sözde koyduk', adını 'Barış, Özgür, Sevgi' koyduklarımıza bıraktık değil mi 'kötü bir miras' gibi...!
Biz neymişiz, ne idealsiz, ne 'korkak' insanlarmışız böyle... Utandım.. Yerin dibine geçtim inanın............
Hele o 'paraya kölelik' deyişiniz var ya... Kocaman bir gerçek işte o... Vahşi kapitalizm dedik, 'aracı olan paraya taptık!'
Kusura bakmayın Öğretmenim.... İtiraf etmek gerek ama sanırım ona da geç kaldık.......
Şiiri, değerli şaireyi içtenlikle kutluyorum......
Sözde barışın, özgürlüğün ve demokrasinin başımıza ne işler açtığı ortada. Yine de inatla bunların gerçeklerine ulaşacağız Barış'larımızla, Özgür'lerle. Anlamlı ve çok güzeldi...kutlarım...saygıyla++
Bu şiir ile ilgili 25 tane yorum bulunmakta