Sistemli konuşmada, konuşmacının sorgulayış süreci yavaşlar. Anlatılıyor olan şey, o âna kadarki odur. Sorgulayış, o sistemli konuşma sürecinde neredeyse durur. Fakat doğaçlama konuşmak öyle mi? İstediğim gibi yanılabilir, istediğim gibi yanlış yapabilirim. Bir sisteme bağlı değilimdir ve düşüncenin üzerinde dilediğimce koşturabilirim. Birilerine yaranma çabam da yoktur, durmak ve durulmak yoktur. Daimî bir yolun yolcusuyumdur. Gelişigüzel nutuklar savururum, birisi beni eleştirir. Bakarım, hatam varsa kabul ederim. Yasa koymam. Yasa koyucuya gülerim. Yasa koymaya çoğunlukla gerek duymam. Fakat bazen de, -işime gelirse- kullanırım yasaları. Hata yapmak temel düsturumdur. Kendimi büyük değil, küçük ve aciz görürüm. Bunu bilirim. Okurum. Ama nihayetinde hiçbir şey kazanamayacağımı da bilirim. Ne anlatabilirim ki sistemli şekilde? Zihnim bulanıktır. Çünkü ayaklı bir sözlük olmayı dilememişimdir hiçbir zaman. Sonra, çelişikliği bir hak olarak görürüm. Bundan dolayı, biri beni önceki düşüncelerimden ötürü yargılayacak yahut yerecek olursa ona da yalnızca güler, geçerim. Hiçbir düşüncede sabit kalamam. Sürekli bir değişime uğrarım. Mevsimi, çağı geldiğinde derimi değiştiririm. Düşüncelerini değiştiremeyen, sistem sahibi, man kafalı, durağan, sabit fikirli insanlara en fazla güler, alay ederim. Yerden yere vururum onları. Onlar, hastadırlar. Kendilerini ve oluşturdukları dinlerini çok ciddiye alıyorlar.
Çepni Serhat ÖZTÜRK
13:04
28.07.2023
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta