Çelik-Çomak Şiiri - Orkun Işık

Çelik çomak oynuyorum sensizliğin meydanında.
Yaşayamadıklarımı çomak,
Yaşadıklarımı çelik yapıyorum.
Bir taş koyuyorum yüreğime
Bir çizgi çiziyorum gözlerime
Vuruyorum dikenli çeliği
Koskocaman boşluğuma içime.
Bir yankı olarak dönüyor dikenli çelik
Nemli gözlerime ıslak.
Ve tutamıyorum çeliği düşüyor avuçlarımdan.
Ah yine mi yenildim ne?
Bir ses geliyor uzaktan,
Yeni baştan, yeni baştan…

Sözler diyorsun, gözler diyorsun
Sevgili bilmiyorsun!
Bulamadıktan sonra beni
Aydınlık olsa ne olmasa ne gözler
Karanlık gözlerin gecesinde oynuyorum
Çelik-Çomak denen hayatı
Varım diyorsun, atıyorsun meydana kendini
‘Varım’ diyorsan eğer buyur gel oynayalım
Ama, çeliği kim tutacak?
Ebe kim olacak?
Kim tartacak çomağın ağırlığını?
Kim tutacak çeliğin sağırlığını?
Üstelik ellerimiz parmaksızken…