Çelenkten Ayırdığımız Karanfil

Geçen otuz beş yıldan söz ediyorum!
Çalkantısız, mutlu geçen evliliğimizden
Şu geçen yıllarımızda olduğu gibi.
En çalkantılı günlerim oldu
En mutlu olmam gereken günlerde
Dünyanın en büyük şokunu yaşattınız
Yerden bitme mantar gibi hissetmiştim
Kendimi; düğünümüzde de yoktunuz.

Akrep yapmazdı yaptığınızı
Akrabadan evimizin yolunu bilen yok
Siz hep, hiç olmadığınız gibisiniz
Yadırgadığım da yok şimdilerde
Ana, baba zaten çoktan göçtü gitti
Şimdiden sonra olsanız da yoksunuz

Bin otuz üç çıkmazındaydı, bahçe içinde
Küçük, eski yapı, minnacıktı ilk evimiz
Dıştan yakma kazanlı, kurnalı hamamı
Mutfakta rafları, hatta tel dolabı bile vardı
Eşyamız da çok değildi; “yeter demiştik”
Ertesi gün bahçeye, karanfil, gül dikmiştik

Fal gibi bir şeydi. Düğüne gelen
Çelenkten ayırdığımız karanfil,
Saksıda solmak üzere eğreti duran gül
Kış günü, zamansız, sokuvermiştik toprağa
Tutar da, çiçek verirse bu diktiklerimiz
Mutlu olacağız, mutlu geçecekti evliliğimiz

İlk bahara erdiğimizde beş aylıktı evliliğimiz
Diktiğimiz fidanlar solmamıştı, mutluyduk
Hatırlıyor musun ilk evlilik yıl dönümünü
Hani eli boş, yüreğim dolu geldiğimi. Bahçedeki,
Günümüzü karşılayan kırmızı, tek karanfili
Dalından koparıp hediye verdiğimi

O gün bu gün tek başına verdik hayat mücaledemizi
Çok şükür dimdik ayaktayız ve mutluyuz
Bilmem ömrümüz var mı, kaç yıl daha yaşarız
Böyle mutlu, böyle çalkantısız
Hamurumuzda var mutluluk, mayalıyız
Uzaklığınızda keramet var; aman yakınlaşmayın
Kabarıyor mutluluğumuz, belki size de bulaşır.

(15.02.2007 İzmir)