Celadım Sensin Şiiri - Mucize Kartal

CELÂDIM SENSİN

Celâdım sensin…
Bir gülüşünle diriltip,
Bir bakışınla yakan sensin beni.
İsmini her anışımda
İçimde bir kurşun patlıyor gibi.

Sevmek mi bu?
Yoksa kendini sana adamak mı sonsuzluğa?
Ne zaman gülsem,
Dudaklarımda senin adının yarası var hâlâ.

Geceleri seninle boğuyorum içimdeki sessizliği,
Her yalnızlık, seni daha çok çağırıyor.
Sarılmak istiyorum sana delice,
Ama kollarım hep boş, hep yorgun,
Ve kalbim…
Kalbim her çarpışta biraz daha sana esir oluyor.

Sustukça birikiyor sözlerim,
Söyledikçe daha çok yanıyor dilim.
Aşk dedikleri buysa eğer,
Ben cezasını baştan kabul etmişim demek ki…

İşte şimdi buradayım,
Gözlerinin hükmüne boyun eğmiş bir mahkûm gibi.
Ne özgürlüğüm kaldı senden sonra,
Ne de kaçacak bir gölgem gecelerde.

Çünkü sen…
Sen hem baharım, hem sonum…
Hem vuslatımsın, hem de imkânsızlığım.

Yak beni,
Yeniden yarat küllerimden…
Ama unutma:
Bu yangının kıvılcımı sendeydi ilk önce,
Ve ben sadece sevmekle suçlandım
Bir ömür boyu…

Söz : Mucize