Çekmece Şiiri - Ayfer Erçevik

merhamet kuşanıp el uzatır rüzgar
asfalt eriyiğinde kavgalanırken
çok kuşaklı gök yıkılır
ölümü şerhleyen intiharın cezbine
yorgun düş nehrinde mırıklanır ses

alnımdan ateşe düşen ter ey
hangi dağın cürufunda yoksun
varlığımla çoğulladığım izbe
kolaylanır dar ağacında
neonların gölgesinde saçlarını
kör makasla avutan bilge
çentik atar bildiklerine

çok zamandır ay'sız bulvar
fersiz gecelerde voltalanır bozlak
narasını fısıldar gözbebeklerine
şakağına birler cansuyunu
iki göz düşer payına dolun'un

Ankara