Çekirdek Kabukları Şiiri - Nurşah Şenel

Denizin yüzündeki çilleri seyrederken
oturduğum kayanın yanına atılmış
çekirdek kabuklarına gitti gözüm
daldım biraz
geçen belki birkaç dakika,
belki o kadar da yok
döndüm yine çillerin maviliğine
tam burada
severek ayrılmış olup da
güftelerin alaya aldıklarını düşündüm
kızdım sonra
kendime
sana
ayrılmışlığa
ayrılığa yüz verenlere
topladım kendimi
silkindim şöyle
batmak üzereymiş gibi duran
bir sandala fırlattım
aramızdaki mesafeyi
parmaklarım ağır ağır ceplerime gitti
sol cebimdeki telefonu çıkardım
aramak istedim seni
kalktım o kayanın üstünden önce
kanmadım kayanın dibinde
sırtı pek dolaşan uğur böceğine
az ilerdeki banka oturdum
bir paket de çekirdek satın aldım
o çelimsiz çocuktan
birlikte yeriz diye
oturdum biraz
gururuma döktüm yüzümü
üstüne alınmadı
sandal bir türlü batmadı
uzaklıklar azalmadı
efkarlandı gün bile battı
o batmadı
telefon elimde kaldı
arayamadım seni