Çekirdek Çıtlatan Şiiri - Erdoğan Çıray

Geçen akşam annem söyledi;
Evleniyormuşsun.
Ona da bir arkadaşı söylemiş;
Sokakta, ayaküstü.

-Boşver anne, dedim.
-Boşver!
-Ondan bahsetme bana.

Ya boşvermeyen o değildi.
Gönlümdü seni seven,
Senin için yanan.
Sahte bir tebessümle,
Saklamaya çalıştığım sendin.
Sendin, gönlümün derinliklerinde, gizlenen.

Uykusuz gecelerin sabahında,
Karabasan gibi üzerime çullanan.
Bana, gönül verip,
Eller için, allanıp-pullanan sendin.

Yok! Yok!
Bunda bir yanlışlık var!
Bu sen olamazsın.
Sen değilsin.
Belki, zorla veriyorlardır canım!

Taşralıyız;
Örf var, âdet var.
Namus, töre var.
Büyüklerin sözünden çıkılır mı hiç?
Biz, mutluluğun adresini,
Onlardan iyi mi bileceğiz?

Lanet olsun!
Canım yanıyor.
Evet! Evet!
Bu sendin.

Ben;
Boynu bükük, mahsun, biçare...
Karşımda, çekirdek çıtlatan, sendin.