Çekirdeğin Marifeti Şiiri - Meryem Şahin

Bir gün küçük bir çocuk
Dudağı bükük, yaşlar dolmuş gözlerine
İçini çekti, oturdu bir taşın üzerine
Acıdı yüreciği bir kıvılcım düştü içine
Uzandı yerde duran çekirdeğe
Bilmediği bir şeydi, baktı anlamadı
Görmemişti daha önce tanıyamadı
Bırakmak istedi bir an, yapamadı
Elinde tuttu bir müddet
Ne olduğunu bilmediği nesneyi
Evirdi çevirdi
Toprakta bir küçük çukur açıp
İçine atıverdi
Hüzünlüydü yüreği, ağlıyordu gözleri
birkaç damla gözyaşı ıslattı yeri
Küçük çocuk nerden bilsin
Ağladıkça ağladı
Yanan yüreği söner sandı
Gözyaşları toprağa damladıkça damladı
Islanan toprak önce kabardı
İçinden yeryüzüne bir filizcik uzandı
Çocuk sevindi
Gözleri şimdi sevinçle ışıldadı
Filiz büyüdü, dallanıp budaklandı
Dalları benliğini sımsıkı sardı
Çocuğun kalbi acı ile kıvrandı
Kesmek istedi kesemedi
Söküp atmak istedi
Kökünü bulamadı
Çekirdeği bulduğu o günü hatırladı
Sevinçliydi mutluydu
Gelecek günlerden umutluydu
Bir şey vardı yalnızca bilmediği
Eline alıp toprağa koyarken çekirdeği
Canlanıp gelişeceğinden habersizdi
Dallanıp kök salacağını bilemezdi
Devasa bir sarmaşık oldu
Dolandı çocuğu sarıp durdu
Artık çekirdek çocukta yaşıyordu
Sarmaşıktan uzakta çocuk ta duramıyordu.