Çekip Gidersin Bu Kentten, Bir Başka Ken ...

Sokakları vardır bu kentin,
her gün farkında olmadan aynı yerinden yürüdüğün.
Yağmurları vardır, el ele yürürken ıslandığın,
soğukları vardır, paltonun yakasına kafanı sokarsın

Bir gün, bir şeyler vurur yüreğini,
canını acıtır, için sızı dolar,
çekip gitmek istersin, hayatının bir çok köşesinden,
yeniden kurmak, yeniden yaşamak istersin…

Bir sabah, alırsın bavullarını eline,
alırsın yüreğini yanına,
ardına bakmadan,
çıkarsın evinden…
Gözlerini, çeviremezsin evinin camına,
son bir ışık yakarak bırakmışsındır, bakamazsın,
bir köşe başına gidersin, bavullarınla, ama,
yüreğin kalmıştır, evinin birçok köşesinde…

Bir de, bakarsın bir ağaca yaslanmış,
sevdiğini görürsün, gözleri yaşlı.
Bakışları hayretli,
kaçırırsın gözlerini, bakışlarını.
Yeniden kuracağın yaşamda, yeri yoktur onun,
kalbinin derinliklerine atmışsındır sesini,
nefesi kalmıştır, ciğerlerinin bir ucunda,
elindeki resmini, kazırsın beynine, atarsın çöpe.

Çekip gidersin bu kentten, bir başka kentte
yeni sabahlar olur, gözlerini açarsın gün doğumunda.
Bir başka kenttin havası yakar ciğerlerini,
için acır, canın bu sefer başka türlü yanar, uyanınca.

Sokakları yabancıdır, dolaştığın yerlere benzemez,
insanları yabancıdır, yaban olursun aralarında,
sevgine, yüreğine ihanet etmişsin gibi olursun,
asıl ihanet, şehrini, sevdiğini terk etmededir, anlarsın…

Dönmek istersin, kollarına,
dönmek istersin, lâyık olduğun yere.
Ama artık sana, kucak açacak yoktur,
Terktir bu, kentini, sevgilini, sevdiğini.

“Bir başka şehrin sabahında uyanınca insan,
içi yanar, canı acır, gözleri kararır,
yalnızlıklarda, baka kalır,
şaşkın, kimsesiz, yeniden başlar hayata, bense, sana kokuyorum...
1995 (İzmir—Çandarlı)