Çekip Gidenler Şiiri - Halil Engel

Çekip Gidenler Destanı

Bir yaprak misali düşer toprağa,
Aramızdan sessiz çekip gidenler,
Bembeyaz sarılıp sanki yaprağa,
Bir ömür yaşarken çekip gidenler.

Çok sevipte kıymet vermediğimiz,
Yanımızdayken göremediğimiz,
Boşu boşuna sinirlendiğimiz,
Çok ağlattı bizi çekip gidenler.

Ağlayıp geldiler sesiz gittiler,
Bir ömrünü yoktan ziyan ettiler,
Belki çok şey yaşadı belki hiçtiler,
Onların taburu çekip gidenler.

Götürmezler yanında beş on kuruş,
Geldikleri gibi huzura varış,
Gittikleri yer onbeş yirmi karış,
İki taştır nişan çekip gidenler.

Arkada kimsesi varsa gözyaşı,
Kaldırsın belediye naaşı,
Konu komşu hepsi sekiz on kişi,
Kimsesiz garipçe çekip gidenler.

Binbir çeşit yalanla kandıranlar,
Sevdiğine yeminle inandıranlar,
Sonunda seni sezsizce vuranlar,
Cenneti görmesin çekip gidenler.

Kimisi yaşamıştır sarayında,
Kendisini görür hep bal ayında,
O, bir gün bakar ki uyandığında,
Onuda almıştır çekip gidenler.

Kimisi bar, pavyon, cafe gezer,
Baba parasıyla azdıkça azar,
Onlarıda bekler boyunca mezar,
Yazılır listeye çekip gidenler.

İşlerinin biteceğini sananlar,
Hep işiyle gücüyle uğraşanlar,
Dostlarını kenarda unutanlar,
Olursunuz bir gün çekip gidenler.

Uzun yoldan gelip çekip gittiler,
İyi, kötü kendisine ettiler,
Onlarda bizi terk ettiler,
Şimdi nerededir ÇEKİP GİDENLER.