Çek Beni Zamanın Boşluğundan Sana Doğru

##___________

Sevda Güneşim,
yoksun,
Sensizliği alıp odamdaki penceremden atamadım
içimde zamansız kanayan yarayı durduramadım
kalbimde haykıran “aşk” seslerini susturamadım
Sana sevgiyle bakan gözlerimi kilitleyemedim emanete

ateş basıyor…
kor ateş düşüyor yokluğunun buz dağlarına
gecenin yüreğine iğneliyorum gözlerimdeki yıldızları
çılgın oturuşlarım cam kenarı yalnızlıklarında
silikleşen ruhum rüzgârlara râkip esişte,göğsümde…
kahverengi kâbuslarım boğuyor hayâllerimi kendi karanlığında
duygularım sızlıyor,hasretle yandığım Sensiz,gecelerde çektiklerime

Bu hüzün bestesi yaşanan her ânımda
ağlamak özneli gülmelerimi biriktiriyorum kirpiklerinin deltasında
dünlerinden bozma uçurumlarını gizliyorum yüzümde
ve hüzün örtülü bakışlarım geçtiğim her koridoru imzalıyor
Saçlarımı sürgün gönderdim berber makasında
dünden arta kalan zamanı ekliyorum şimdi kısacık saçlarıma
ince,ipince bir sızı düşüyor Senli hayallerimin püsküllü ucuna
artık gülmek mi..?
o neydi sahi..?

gözlerinin ucundan boşluğa kayıyorum
tutamıyorsun beni
grilere boğuluyorum dudaklarımın suskunluğunda
yorgun düşlerim akıyor beynimden Niyagara gibi delişmence
gözlerimi kapatıp Sensizliği unutmak istiyorum
çok zorda olsa,
kaderimiz çok uzaklara atsa da bizi…

haydi..!
ruhumun lâbirentlerinden çık gün yüzüne
lôş ışıklara inat içimin avizelerini tek tek yak
haydi…!
Çek beni zamanın boşluğundan Sana doğru…

hüznü bol bir sevdayı çekiyorum ciğerlerime…
neden güz yapraklarına dönüşmesine izin veriyorsun;
her elimi uzatışımda …göğsünde gül baharlar taşırken…?

haydi…!
Çek beni zamanın boşluğundan Sana doğru…