Er hatte immer Angst vor Kämpfen.
Weder einzeln noch gemeinsam.
Er wurde immer von Leuten in der Seitenstraße geschlagen.
Und die auf der oberen Straße.
In jedem Kampf ging etwas von seiner Seele verloren.
Er forderte andere nicht auf, zu kämpfen.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta