Cehennemin İplikleri Şiiri - Sonay Yılmaz

Cehennemin ipliklerini çözüp
düşüyorum
Düşürüyorum bütün kimliklerimi,
Hissediyorum özgürüm,
ismim yok,geçmişim yok.
geleceğimi bir uçurtmaya bağlayıp,
gökyüzünde kaybetmek istiyorum.
kimse beni anlamıyor,
bu yüzden kimseyi dinlemek istemiyorum.
Biliyorum,
cehennemden isteniyorum.
hah,
hala benden alıcağın intikam biçimlerini listeliyor musun?
ama ben hala bu saçmalık
bitse diyorum,
Tanrının ayakişlerini yapanlar tarafından dışlanıyorum.
Daha ben doğmadan,
Rüşvet verilmiş bir hakeme karşı savaşıyorum.
Boğuluyorum ama bir okyanusta değil.
Düşünmeden yaşıyorum,hissetmeden değil.
İnsanlığın terkettiği insanlarla sohbetteydim
burda yaşıyorum hala.. çünkü,
Azrailin grev yaptığı bi ana denk geldim.
ve hayal gücümü
gökyüzü
evlat edindi.
Her başımı kaldırdığımda,
mavi…
masmavi hayaller kurduruyor, gülümsetiyor,
ama içten değil.
İçimi açamadığım bir insanı sevmek,
İçimi bilmeyen insanlar tarafından sevilmek.
İronikti,gülünçtü.
Hayatımın boktan bir tiyatro oyunu olduğunu hissettiriyordu.
ve beni elde edemiceklerini anlayınca gittiler.
düşündüm de..
değdi mi hiçkimsesizliğe?
ama değdi hiçkimsessizliğin, sessizliğime.
Boşver dediğini duyar gibiyim,
ve bu gece yumruklar attığın,
zamanın çizgiler çektiği,
boyası çoktan dökülmüş,
dört duvar gibiyim
Tanrı beni cehennemde bile duyar, bilirim,
ve eğer bana bir kez daha öyle bakarsan, kimbilir, hayal kurabilirim.
ama biliyosunki hayat benim için,
Hükmen kazanmış gibi davrandığım,
ama tek bir yumruk atamadığım bi ringde yere serilmekten ibaret.
unut gitsin,
çünkü,
bu gece, bir parıltı
bir karaltı,
bir duman ve bir şarkıyla
evlenmiş gibiyim.
belki balayını cehennemde yapma fırsatını bulabilirim.
ipliklerini çözdüğümde
gülümseyebilir misin?