Cehenneme Girince Şiiri - Zeki Günay

Güneş doğar da, günü gününce,
Su akıp gider, kendi ömrünce.
Dünyadan göçer, insan ölünce,
Hakkı görür, ölü dirilince.

İnsan yanınca, su arayınca,
Cehennemin ateşi sarınca.
Su taşımaz ki sana karınca,
Şu başın secdeye varmayınca.

Gündüz gidince, gece gelince,
Şeytan erir de, baş eğilince.
Sıratın şu köprüsü çok ince,
Görürsün cehennemden geçince.

Namazın vakitleri gelince,
Kul kıldın mı acep vaktince.
Sen sırtını mı döndün haince,
Yaptığın bu işler, ne zalimce.

İnsan göçer de vakti dolunca,
Sorgu meleği soru sorunca.
O an donup kalırsın korkunca,
O zaman anlar, azap sarınca.

Kuran zor gelir, roman olunca,
Namaz zor, televizyon durunca.
Allah’ın huzuruna varınca,
O gün anlarsın korku sarınca.

Sana derler konuş amelince,
Ne yaptın dünyada yüz yıl önce.
Yılan böcek akrebi görünce,
Anlarsın etlerin dökülünce.

Akıllar ermez mi idrakınca,
Herkes ben haklıyım der haksızca.
Boşa yaşadın, ömür boyunca,
Boyna takarlar, ateşten kanca.

Vakit var, firavun ölmeyince,
Göz kördür gerçeği görmeyince.
Kalk tövbe et, vakit gelmeyince,
İste Allah’tan kul vermeyince.

Kul Zeki yazar kendi kendimce,
İnsan kıyamet gökte gezince.
Söyle ne geçecek ki elince,
Kızgın cehenneme girmeyince.

OZAN ŞAİR: ZEKİ GÜNAY
03.02.2019