“Van Gogh sarısı kokuyor yaz / yağmura yanıyor alnım” demiştim geçtiğimiz yıllarda yazdığım bir şiirde. Güneş Ada’yı, Adalıları, çamları, yolları acımasızca kavuruyordu çünkü. Serin hava, ancak hayallerde yaşanabilirmiş gibi geliyordu insana.
Bu yaz gene yağmuru ve rüzgârı bekliyordum. Yalnız ben mi? Tüm Ada bekliyordu. Hem de dört gözle! Kurak havayla bunalan ve birkaç damla suya hasret kalan bitkilerin, ağaçların, parkların sulanmaya; sokakların yıkanmaya nasıl ihtiyacı vardı! Ve insanların, serin ada meltemiyle tazelenip aylardır üzerlerine çöken bezginlikten ve yorgunluktan kurtulmaya...
Kavurucu bir Ağustos sabahında, lise arkadaşımız Çağatay’la salonda karşılıklı oturmuş yaşamlarımızdan, yaptıklarımızdan, yapamadıklarımızdan, hayallerimizden bahsederken ve tabii sıcaklardan şikâyet ederken, Mustafa üst kattaki çalışma odasından seslenmişti.
“Haydi, bugün Ziya’ya gidelim! ”
Bir aşk kadar zehirli,bir orospu kadar güzel.
Zina yatakları kadar akıcı,terkedilişler kadar hüzünlü.
Sabah serinlikleri; yeni bir aşkın haberlerini getiren
eski yunan ilahelerinin bağbozumu rengi solukları kadar ürpertici.
Öğlen güneşleri; üzüm salkımları kadar sıcak.
